Bahri Kılınç, yıllarını adalet sistemine vermiş, Antalya Adliyesi’nden emekli olmuş bir adliye çalışanı. Ancak o, emekli olduktan sonra kenara çekilmeyi değil, topluma hizmet etmeyi tercih etmiş. Şimdi, adliyenin arkasında kurduğu küçük dünyasında dilekçe yazıyor. Hem de bilgisayar değil, eski usul bir daktiloyla…

 “Daktilo sesi geçmişi hatırlatıyor”

 Bugün çoğumuz daktilo sesini sadece filmlerde ya da belgesellerde duyuyoruz. Ama Bahri Bey için bu ses hâlâ günlük hayatın bir parçası. Her tuşa bastığında, adeta yılların anısı, emeği ve disiplini yankılanıyor. Daktilosuyla yazdığı dilekçeler, sadece bir hukuki metin değil; geçmişe olan bağlılığının ve mesleğe duyduğu saygının birer simgesi.

 İnsanların yüzünü güldüren bir gönül adamı

 Gün içinde yanına onlarca kişi uğruyor. Kimi bir dilekçe yazdırmak istiyor, kimi ise sadece “nasılsınız?” demek için uğruyor. Bahri Kılınç herkese aynı güler yüzle yaklaşıyor. Para isteyen yok, o da istemiyor. “Canın sağ olsun” diyor, yardım etmekten onur duyuyor. Onun varlığı, hem adliye çevresine sıcaklık katıyor hem de insanlara güven veriyor.

 “İşim bitti demedim, insanlara faydalı olmak istedim”

 Bahri Bey, işini bırakmış olabilir ama hizmet etme anlayışını asla bırakmamış. Sabah erkenden hazırlanıp, takımını giyip daktilosunun başına geçiyor. Kravatını düzeltiyor, ayakkabılarını siliyor. Çünkü o, her zaman temsil ettiği değerin farkında: Ciddiyet, saygı ve meslek onuru.

 Yaşayan bir değer, sessiz bir öğretmen

 Bugün Bahri Kılınç sadece eski bir adliye çalışanı değil; aynı zamanda gençlere örnek bir insan, geçmişle bugün arasında köprü kuran bir değer. Daktilosunun başında yalnızca dilekçe yazmıyor; sabır, ahlak ve çalışkanlık dersi veriyor.